W dniu 3 grudnia 2019 r. wpłynęło do Sądu Najwyższego następujące zagadnienie prawne, które rozpoznane będzie pod sygnaturą III CZP 87/19.
„Czy w sprawie między konsumentem a Bankiem o ustalenie nieważności w całości – umowy kredytu hipotecznego formalnie zawartego w walucie obcej (CHF) a wypłaconego i spłacanego w walucie polskiej, Sąd w ramach postępowania apelacyjnego – w sytuacji ustalenia, że część postanowień umowy stanowi niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385 (1) k.c., może w świetle art. 321 § 1 k.p.c. orzec, iż tylko określone postanowienia umowy (a nie cała umowa) są bezskuteczne lub nieważne?”
Jest to już 2 pytanie w tym przedmiocie skierowane do Sądu Najwyższego. Pierwsze, skierowane na początku listopada 2019 r., zostało zwrócone z uwagi na braki formalne.
Kwestia, którą rozstrzygnie Sąd Najwyższy ma znacznie przede wszystkim dla pełnomocników procesowych dochodzących roszczeń w imieniu klientów uwikłanych w kredyty frankowe. Dla wielu może stanowić bowiem wskazówkę co do tego, jak w sposób jak najpełniej zabezpieczający interesy klientów formułować roszczenia dochodzone w procesie.